Interferon gamma (IFN-γ)

H Ιντερφερόνη γάμμα [Interferon gamma, (IFN-γ)] είναι διμεροποιημένη ευδιάλυτη κυτοκίνη, που αποτελεί το μοναδικό μέλος της κλάσης τύπου ΙΙ των ιντερφερονών. 

Είναι νας παράγοντας «κλειδί» στην ώθηση της κυτταρικής ανοσίας. Η IFN-γ είναι ικανή να ενορχηστρώσει πολλές προστατευτικές λειτουργίες για να ενισχύσει τις ανοσολογικές αποκρίσεις σε λοιμώξεις και καρκίνους. 

Μπορεί να επιδείξει τις ανοσοτροποποιητικές της επιδράσεις ενισχύοντας την επεξεργασία και παρουσίαση αντιγόνου, αυξάνοντας τη διακίνηση λευκοκυττάρων, επάγοντας μια κατάσταση κατά του ιού, ενισχύοντας τις αντιμικροβιακές λειτουργίες και επηρεάζοντας τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και την απόπτωση. 

Μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ της δραστηριότητας των ανοσοκυττάρων και της IFN-γ μέσω συντονισμένης ενσωμάτωσης σημάτων από άλλα μονοπάτια που περιλαμβάνουν κυτοκίνες και υποδοχείς αναγνώρισης προτύπων (PRRs) όπως η ιντερλευκίνη (IL)-4, TNF-α, λιποπολυσακχαρίτης (LPS), ιντερφερόνες τύπου-Ι (IFNS) κλπ. οδηγεί στην έναρξη μιας σειράς προφλεγμονωδών αποκρίσεων. 

Τα δεδομένα μικροσυστοιχιών (microarraydata) έχουν αποκαλύψει πολλά γονίδια των οποίων η μεταγραφική ρύθμιση επηρεάζεται από την IFN-γ. 

Κατά συνέπεια, τα διεγερμένα με ΙΡΝ-γ κύτταρα εμφανίζουν αλλοιωμένη έκφραση πολλών τέτοιων γονιδίων-στόχων που μεσολαβούν στις κατάντη λειτουργίες τελεστή τους. 

Η σημασία της IFN-γ ενισχύεται περαιτέρω από το γεγονός ότι τα ποντίκια που έχουν διαταραχές στο γονίδιο IFN-γ ή στον υποδοχέα του αναπτύσσουν εξαιρετική ευαισθησία σε μολυσματικές ασθένειες και υποκύπτουν γρήγορα σε αυτές[1]. 

Η ιντερφερόνη-γ (IFN-γ) παίζει βασικό ρόλο στην ενεργοποίηση της κυτταρικής ανοσίας και στη συνέχεια στη διέγερση της αντικαρκινικής ανοσοαπόκρισης. Με βάση τις κυτταροστατικές, προ-αποπτωτικές και αντιπολλαπλασιαστικές λειτουργίες της, η IFN-γ θεωρείται δυνητικά χρήσιμη για επικουρική ανοσοθεραπεία για διαφορετικούς τύπους καρκίνου. 

Επιπλέον, η IFN-γ μπορεί να αναστείλει την αγγειογένεση στον ιστό όγκου, να προκαλέσει ρυθμιστική απόπτωση Τ-κυττάρων ή/και να διεγείρει τη δραστηριότητα των προφλεγμονωδών μακροφάγων Μ1 για να υπερνικήσει την εξέλιξη του όγκου. Ωστόσο, η τρέχουσα κατανόηση των ρόλων της IFN-γ στο μικροπεριβάλλον του όγκου (TME) μπορεί να είναι παραπλανητική όσον αφορά την κλινική εφαρμογή της[2].

Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι έχει αντιογκογόνες ιδιότητες, ενώ άλλοι προτείνουν ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη και εξέλιξη του όγκου. H συγκέντρωση της IFN-γ στο μικροπεριβάλλον του όγκου (TME) καθορίζει τη λειτουργία του. 

Oι όγκοι που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με χαμηλή δόση IFN-γ απέκτησαν μεταστατικές ιδιότητες, ενώ αυτοί που εγχύθηκαν με υψηλή δόση οδήγησαν σε υποχώρηση του όγκου. Ο προ-ογκογόνος ρόλος μπορεί να περιγραφεί μέσω της μη ευαισθησίας σηματοδότησης IFN-γ, της μείωσης της ρύθμισης των κύριων συμπλεγμάτων ιστοσυμβατότητας, της ανοδικής ρύθμισης της 2,3-διοξυγενάσης της ινδολεαμίνης και των αναστολέων του σημείου ελέγχου, όπως ο προγραμματισμένος κυτταρικός συνδέτης θανάτου[2].